Osteopatyczne techniki manipulacyjne (OMT) to cała gama możliwości terapeutycznych . Niektóre techniki były znane pod więcej niż jedną nazwą, wiele zostało opracowanych od nowa , a niektóre odrodziły się po latach zaniedbań. Przeszły przez metamorfozę w opisie, a na koniec, wraz z nadejściem Rady Edukacyjnej ds. Osteopatycznych Zasad (ECOP) i Słownika terminologii osteopatycznej , zostały ujednolicone.
Technika angażująca najbardziej restrykcyjną barierę ( czyli ruch w stronę oporu) jest klasyfikowana jako bezpośrednia, a technika angażująca barierę najmniej restrykcyjną, która najczęściej jest opisywana jako krawędź bariery fizjologicznej (łatwość, luźność) jest klasyfikowana jako pośrednia.
– powszechnie stosowana technika na mięśniach i ścięgnach. Polega na rytmicznym lub stałym rozciąganiu z odpowiednim napięciem i w określonym kierunku aby przeprowadzić płyny tkankowe , rozluźnić tkanki oraz pobudzić do regeneracji zmienionych struktur ciała.
Technika tkankowa definiowana jest przez Radę ds. Edukacji Osteopatycznej (ECOP) jako „bezpośrednią technikę, która zazwyczaj obejmuje rozciąganie boczne, rozciąganie liniowe, głębokie naciski, trakcję i / lub oddzielenie podczas monitorowania reakcji tkanek i ruchu zmiany przez palpację”. Zwana również techniką „mięśniowo-powięziową”.
Niektóre aspekty technik tkanek miękkich są podobne do technik uwalniania mięśniowo- powięziowego w odniesieniu do efektów termodynamicznych w zmieniających się stanach fizycznych i powodujących reaktywność tkankową (odpowiedź powięziowa). Jednak specyficzne metody manualne, za pomocą których terapeuta wywołuje te reakcje, są nieco inne. Najbardziej wyróżniającymi aspektami techniki tkanek miękkich w porównaniu z techniką uwalniania mięśniowo-powięziowego jest to, że w technice uwalniania mięśniowo-powięziowego siły są kierowane głębiej.
Siły powinny być skierowane wystarczająco głęboko, aby zaangażować leczoną tkankę, ale jednocześnie leczenie powinno być łagodnie lub umiarkowanie wprowadzane i akceptowane przez pacjenta.
