Rada ds. Edukacji w zakresie Osteopatii (ECOP) definiuje technikę leczenia artykulacyjnego (ART) jako „technikę o niskiej prędkości / umiarkowanej do wysokiej amplitudy, gdzie w stawie jest wykonywany pełny ruch z terapeutycznym celem zwiększenia zakresu swobody ruchów. Siła aktywująca może być ruchem sprężystym, albo powtarzalnym, koncentrycznym ruchem stawu przechodzącym przez barierę ograniczającą” . W Philadelphia College of Osteopathic Medicine (PCOM), techniki artykulacyjne określa się jako techniki sprężystości. Ma podobieństwa zarówno do tkanek miękkich, jak i HVLA pod tym względem, że może wpływać odpowiednio na komponenty mięśniowo-powięziowe i elementy stawowe. Jednak umiarkowana, do wysokiej amplituda opisana w definicji nie oznacza przejścia przez ograniczającą barierę przy wysokiej prędkości . Związek między patologicznymi, fizjologicznymi i anatomicznymi barierami powinien pozostać zgodny z zasadami HVLA: ruch przez barierę ograniczającą powinien być nadal moderowany i ograniczany do minimum.

Technika tkankowa definiowana jest przez Radę ds. Edukacji Osteopatycznej (ECOP) jako „bezpośrednią technikę, która zazwyczaj obejmuje rozciąganie boczne, rozciąganie liniowe, głębokie naciski, trakcję i / lub oddzielenie podczas monitorowania reakcji tkanek i ruchu zmiany przez palpację”. Zwana również techniką „mięśniowo-powięziową „. Niektóre aspekty technik tkanek miękkich są podobne do technik uwalniania mięśniowo-powięziowego w odniesieniu do efektów termodynamicznych w zmieniających się stanach fizycznych i powodujących reaktywność tkankową (odpowiedź powięziowa). Jednak specyficzne metody manualne, za pomocą których terapeuta wywołuje te reakcje, są nieco inne. Najbardziej wyróżniającymi aspektami techniki tkanek miękkich w porównaniu z techniką uwalniania mięśniowo-powięziowego jest to, że w technice uwalniania mięśniowo-powięziowego
siły są kierowane głębiej. Siły powinny być skierowane wystarczająco głęboko, aby zaangażować leczoną tkankę, ale
jednocześnie leczenie powinno być łagodnie lub umiarkowanie wprowadzane i akceptowane przez pacjenta.

Technika energetyzacji mięśni (MET) jest formą osteopatycznego leczenia manipulacyjnego opracowanego przez Freda L. Mitchella, s., DO (1909-1974). Zdefiniowana została przez Radę ds. Edukacji w zakresie Osteopatii (ECOP) jako „system diagnozy i leczenia, w którym pacjent dobrowolnie porusza ciałem zgodnie z zaleceniami terapeuty. Ruch pacjenta wynika z precyzyjnie kontrolowanej pozycji, z określonym przez terapeutę oporem. W technikach MET, podobnie jak w innych bezpośrednich technikach, kierunek działania skierowany jest w stronę ograniczającej bariery choć ostatnio zaczęto modyfikować techniki MET w stronę pośrednią … MET ma zastosowanie w większości problemów strukturalnych.

Sposób badania i leczenia, który bierze pod uwagę całe ciało, jako jednolitą strukturę w czasie płynnego schematu działania. To mechaniczne i organiczne regulowanie całego ciała przez wykorzystanie naturalnych zdolności i sił człowieka do samoleczenia. Wyjątkowość GOT polega na tym że badanie, diagnoza i leczenie następuje w jednym ruchu – połączenie wszystkiego razem.
Pracując technikami GOT na stawach osteopata zwiększa ich ruchomość wpływając na lepszą cyrkulację płynów w całym ciele wzmacniając aktywność i elastyczność tkanek przez tętnicę, żyły i układ limfatyczny.
Techniki GOT to także leczenie całej postawy ciała wpływając na najważniejsze biomechaniczne punkty kręgosłupa. Zmiana postawy ma wpływ na zdrowie pacjenta. Dobra postawa to lepsze oddychanie, dobre zakwaszenie mięśni, balans układu sympatycznego i parasympatycznego.
Przez leczenie GOT – wpływam na fizjologię komórkową, przepływ płynów, balans neurologiczny modulację układu nerwowego a także na wazo-motorykę w ciele czyli przepływ krwi.
Zastosowanie GOT jest praktycznie nieograniczone.
• Wszelkie bóle mięśni,
• choroby trzewne,
• stany pourazowe i wiele, wiele innych gdzie powodem może być zastój płynów.
• Bóle kręgosłupa – w czasie zabiegu terapeuta testuje każdy segment kręgowy uruchamiając wszelkie zablokowania co wpływa na poprawę ruchomości i elastyczności oraz jakości ruchu w tych stawach.
• Bóle głowy – Przez odpowiedni dla pacjenta rytm tonizuje się pobudzenie układu nerwowego.
• Wpływa na ważne mechaniczne punkty kręgosłupa poprawia postawę ciała.
• Rozluźnienie mięśni podpotylicznych wpływa na zmniejszenie kompresji nerwów i naczyń krwionośnych w tej okolicy.
• Poprawa ruchomości żeber daje bardziej efektywne oddychanie i więcej tlenu we krwi.
• Zastoje limfatyczne – odpowiedni kierunek, rytm, siła i specjalny ruch pompujący w stawach wspomaga i stymuluje układ limfatyczny co niweluje zastoje limfatyczne.
• Techniki GOT bardzo dobrze sprawdzają się u kobiet w ciąży, dzieci i osób starszych ponieważ mimo, że są bardzo delikatne to są niezwykle efektywne a przede wszystkim całkowicie bezpieczne.

Technika o wysokiej prędkości i niskiej amplitudzie (HVLA) jest określana przez Radę Edukacyjną ds. Zasad Osteopatycznych (ECOP) jako „bezpośrednia technika stawowa wykorzystująca siły o dużym przyśpieszeniu i małej amplitudzie ruchu” HVLA jest jedną z najstarszych form medycyny manualnej i jest wciąż badana pod względem odpowiedzi klinicznej. Manipulacja HVLA polega na precyzyjny przyłożeniu odpowiednich komponentów w leczonym stawie oraz zastosowaniu szybkiego i krótkiego impulsu, którego najczęściej efektem jest
charakterystyczne kliknięcie (kawitacja) powodujące m.in. zmniejszenie napięcia mięśniowego w okolicy zabiegowej.
HVLA to technika najmniej czasochłonna. Z drugiej strony ma stosunkowo długą krzywą uczenia się kompetencji i pewności terapeuty, dlatego instruktor wprowadza kursanta w technikę krok po kroku, aż do momentu, kiedy uczący się terapeuta potrafi prawidłowo i bezpiecznie wykonać
manipulację. Techniki HVLA wykorzystywane są w chiropraktyce, osteopatii oraz fizjoterapii.

Osteopatyczne techniki trzewne lub inaczej brzuszne (VIS) są zdefiniowane w słowniku terminologii osteopatycznej przez Radę Edukacyjną ds. Osteopatycznych Zasad (ECOP) jako „system diagnozy i leczenia ukierunkowany na trzewia w celu poprawy funkcji fizjologicznej
narządu jak też całego ciała.
Techniki wisceralne były częścią osteopatycznego manipulacyjnego arsenału osteopatycznego od czasów Stilla, który opracowywał i promował swój system diagnozy i następujące techniki manipulacji dla choroby, a nie tylko bólu mięśniowo-szkieletowego. W rzeczywistości większość
pism Still’a dotyczy systemów krążenia (tętniczego, żylnego i limfatycznego), neurologicznego, i trzewnego.
To podejście doskonale sprawdza się w niezidentyfikowanych bólach brzucha, nietrzymaniu moczu, bólach menstruacyjnych, niepłodności i wielu innych problemach z trzewiami lub kręgosłupem.